#metoo en compassie

 De #metoo discussie houdt mij ook bezig. Omdat ik het zelf ook heb ervaren, en er hierdoor steeds vergeten herinneringen terugkomen. Omdat ik verhalen hoor van vrouwen, én mannen die zeer indringend zijn. En ook mensen hoor die daar dan soms weer ineens vraagtekens bij stellen. Dat zie ik met lede ogen aan.
Allereerst wil ik alle vrouwen en mannen die onrecht zijn aangedaan, fysiek en mentaal, laten weten dat ik achter ze sta en ze steun. Al ben ik maar in mijn eentje, dat maakt toch verschil!
Het heeft me weer eens een indringend en pijnlijk besef gegeven van de ongelijke maatschappij waar we in leven. Dat de emancipatie nog helemaal niet klaar is. Dat mannen net zo goed mee moeten bewegen in de veranderende maatschappij als vrouwen. Iets wat ik al heel lang voel. Hoe kunnen wij vrouwen eenzijdig emanciperen? Daarvoor is een hele maatschappij nodig. Vrouwen én mannen hebben patronen die al eeuwen oud zijn. En hardnekkig dus, want als iets al heel lang op een bepaalde manier gedaan wordt, heeft dat stevige verbindingen in de hersendelen gevormd. 
En natuurlijk zijn er mannen en vrouwen die het goed voor hebben met zowel mannen als vrouwen.
Het leven is niet zwart-wit.

 
De #metoo discussie mag natuurlijk meerdere aspecten belichten. Het moet ook geen mee lijden worden want dat verlamt alleen maar. Maar de medemens afvallen is niet de oplossing.
Mededogen / compassie leren hebben met anderen die lijden, die vreselijke dingen meemaken, die het minder hebben dan wij, zou wel een enorme waardevolle verbetering in onze wereld zijn. Mededogen is het empathisch vermogen -dat we allemaal bezitten- inzetten om anderen te helpen, het lijden te verlichten. En luisteren zonder oordeel is ook ondersteunen. Zodat mensen het gevoel hebben te worden gehoord en gezien.
Mathhieu Ricard heeft hierover een fantastisch boek geschreven ‘Altruïsme’.
Waarom doen mensen dat dan, anderen afvallen? Zowel mannen als vrouwen?
Als mens komen we situaties en verhalen tegen die vreselijk zijn om naar te luisteren en te kijken. Op het moment dat we daar niet mee kunnen omgaan, komen we in de overlevingsmodus. Dat is een automatische reactie die ons wil behoeden voor gevaar. Een heel oud instinct wat stamt uit de prehistorie. We komen in de Vlucht, Vecht of Verlammen-modus. Als we iets TE erg vinden kunnen we dus in zo’n automatische reactie terechtkomen. Wat op zo’n moment gebeurt is dat we eigenlijk zelf niet kunnen omgaan met de pijn die het in onszelf veroorzaakt.
Dat blijft zo totdat we leren om ons bewust te worden van onze patronen en reacties, bv. met mindfulness. Dat we leren om te gaan met moeilijke emoties. Dat hebben we niet geleerd. We stoppen ze alleen maar weg.
We kunnen leren een bewustere reactie te geven, zodat we niet in hetzelfde negatieve cirkeltje blijven ronddraaien. 
En hoe je dat leert? Door nieuwsgierig te zijn, open, ontvankelijk. Zo blijven je hersenen flexibel, kun je leren van nieuwe ervaringen en je eigen reactievermogen blijven vernieuwen, zodat je constructief kunt inspelen op je steeds veranderende leven.
En onderzoek toont aan: dat maakt gelukkiger.
Ik wens iedereen meer ervaringen van geluk toe!