Het is alweer zo lang geleden dat ik iets heb geschreven. Ik wist gewoon niet wat. Writer’s block is een veel te groot woord voor mijn artikeltjes, maar zoiets….. Bovendien, wie zit er nou op mijn schrijfgeneuzel te wachten……
En weet je wat? Taraaa ontdekking: mijn INNERLIJKE CRITICUS zat in de weg, en ik had het niet eens in de gaten! Ergens zat dat geniepige stemmetje me negatief te beïnvloeden, waardoor ik me steeds slechter ging voelen. Ik ging mijn meditatie-momenten overslaan, Geen zin in. Ik ging niet naar buiten, bah, koud, nat, behhh.
Ik was aan het overleven, zat op de automatische overlevingsmodus.
En poehee, ik ben mindfulness en compassietrainer, dat kan toch niet!
Dat voedde weer die automatische gedachte, die me ook vroeger zoveel leed heeft bezorgd: “wacht maar tot je door de mand valt, jij bedrieger!”
Ik heb herontdekt dat de winter, donker weer, te weinig buiten zijn, mijn stemming negatief beïnvloedt. Of dat nou depressie heet, of een down periode, wat doet het ertoe. Het gevoel was hetzelfde. Dat heb ik vroeger zo vaak gehad, en ik hield dat goed verborgen. Dus dat zit ergens als een patroon in mijn hersenpan opgeslagen. Met de juiste omstandigheden popt die weer op. En dat heb ik deze afgelopen winter weer laten gebeuren. Het kreeg invloed op alles. Ik had nergens zin in, had geen energie, geen puf om iemand te bellen, ging klagen op het leven dat me niet gaf wat ik zo graag wilde: geluk, gemak…. Het vertrouwen was er even niet. Deze passiviteit beïnvloedde mijn leven natuurlijk, want als ik niets van me laat horen, weet niemand hoe het met me gaat. En zeg nou zelf, als je in zo’n prachtig gebied woont, in zo’n schitterend huis, met zo’n leuke kerel, dan ben je toch domweg gelukkig?
NOT
Maar gelukkig kwam het besef dat ik van het leven houd. Dat ik geen genoegen wil nemen met de overlevingsmodus, omdat ik het maximale uit het leven wil halen. Of we nu geloven in meerdere levens, of niet, dit leven heb ik in elk geval, dus wil ik eruit halen wat erin zit. Die COMPASSIEVOLLE STEM was ook nog aanwezig, en die begon van zich te laten horen. Dus ik heb mezelf liefdevol teruggenomen naar mijn meditatiebankje en ben gaan zitten. Dag na dag. met MILDE VASTBERADENHEID…
En mijn stemming verbeterde. Ik zag weer ruimte om me heen, begon weer zin te krijgen om dingen te doen, om initiatieven te nemen, om naar buiten te gaan. En het weer werkt soms mee, en soms niet. Ik heb een e-bike gekocht zodat ik lekker kan gaan fietsen in dit heuvelland op de manier die ik altijd lekker heb gevonden. Gewoon lekker naar buiten, beetje inspannen.
En dat werkt. Een ervaring rijker, met tevens het besef dat die lastige ervaringen er zijn om van te leren. Het maakt me ook weer een betere trainer / coach.
Zoveel gouden randjes in het leven. Het maakt me DANKBAAR.