De #metoo discussie houdt mij ook bezig. Omdat ik het zelf ook heb ervaren, en er hierdoor steeds vergeten herinneringen terugkomen. Omdat ik verhalen hoor van vrouwen, én mannen die zeer indringend zijn. En ook mensen hoor die daar dan soms weer ineens vraagtekens bij stellen. Dat zie ik met lede ogen aan.
Allereerst wil ik alle vrouwen en mannen die onrecht zijn aangedaan, fysiek en mentaal, laten weten dat ik achter ze sta en ze steun. Al ben ik maar in mijn eentje, dat maakt toch verschil!
Het heeft me weer eens een indringend en pijnlijk besef gegeven van de ongelijke maatschappij waar we in leven. Dat de emancipatie nog helemaal niet klaar is. Dat mannen net zo goed mee moeten bewegen in de veranderende maatschappij als vrouwen. Iets wat ik al heel lang voel. Hoe kunnen wij vrouwen eenzijdig emanciperen? Daarvoor is een hele maatschappij nodig. Vrouwen én mannen hebben patronen die al eeuwen oud zijn. En hardnekkig dus, want als iets al heel lang op een bepaalde manier gedaan wordt, heeft dat stevige verbindingen in de hersendelen gevormd.
En natuurlijk zijn er mannen en vrouwen die het goed voor hebben met zowel mannen als vrouwen.
Het leven is niet zwart-wit.