Kwetsbaarheid levert zoveel op, wat schrijf ik daar nou op? … Ja, zo voel ik me wel. Veel veranderingen, eind van de koude periode buiten, en net een supervisie-traject afgesloten. Allemaal dingen die mij door elkaar schudden, die zorgen dat ik niet rustig achterover blijf leunen.
Soms zou ik dat zo graag doen, achterover leunen. Want ik ben best wel lui. Zou makkelijk kunnen wennen aan geen werk. En dat durf ik zomaar te schrijven, workaholic die ik eigenlijk ben.
Nu ben ik eigen baas, en dat is de strengste die er is. Die geeft me niet gemakkelijk vrije dagen, en zegt niet ‘ach, je werkt vanavond ook al, dan neem je vanmiddag toch lekker vrij’. Nee, die wil dat er structuur is en ziet altijd nog wel een ander klusje… die probeert me een schuldgevoel te bezorgen als ik eens niks doe of niet erg productief ben. Terwijl die baas dus heel goed weet dat ik wel graag af en toe niks zou doen, geeft ze me toch niet die gelegenheid.
Met wie moet ik eens gaan praten?
En nu wil het geval dat ik vandaag mijn supervisie-traject heb afgerond van de mindfulness. Dat heb ik nodig voor mijn categorie 1-predicaat, dus het was verplicht, maar man, wat is dát waardevol geweest. Ik ben me er daar heel erg van bewust geweest dat ik open wilde staan voor wat er gebeurde, steeds weer, op ieder moment. En dat is eng hoor, iemand die over je schouder meekijkt hoe jij het doet, trainingen geven, en nog lastiger, de inquiry…. Daarin voelde ik me echt kwetsbaar. Maar niet zwak, dat is wat anders. En deze laatste keer hadden we het ook over de innerlijke criticus. Dat het misschien helpt deze wat anders te noemen, omdat ‘innerlijke criticus’ heel stevig staat. En het beeld komt in me op van juffrouw Ooievaar uit de Fabeltjeskrant, en daar moet ik van grinniken. Tuttuttuttut hoor ik in mijn hoofd, en meteen voelt het anders. Ja, zo voel ik me wel, een druk baasje. Goeie tip, bedankt Ingrid!
Ik besefte weer eens dat het moed kost om me kwetsbaar op te stellen. Dat ik die moed dus heb. Dat wist ik al wel, maar soms zakt zo’n besef wat weg. En ook besefte ik dat dat de enige houding is waarin ik iets kan leren. Want als ik me vantevoren al pantser, dan kan er niks meer doorheen.
En nu ben ik dankbaar voor het feit dat ik dat toch maar heb gedaan. Ik geef mezelf een schouderklopje en sta mezelf toe om even niks te hoeven. Even lekker achterover leunen … de wereld ligt voor me open.
Zoals de Ieren zeggen: May the road rise to meet you 