Afgelopen weken was ie er weer, die stemming waarvan ik dacht dat ie voorgoed verdwenen was. Ik noem het de blues. Misschien was het wel een lichte depressie, of gewoon terneergeslagenheid, zoals iemand laatst tegen me zei. De diagnose is nooit bij me gesteld omdat ik er gewoon nooit mee naar een dokter ben gegaan. Dat ie er weer was snap ik uiteindelijk wel in deze tijd waarin ik geen baan meer heb en mijn bedrijf in Limburg aan het uitbreiden ben. Geen structuur, geen veiligheden. Bovendien heb ik het de afgelopen 6 jaar zo vreselijk druk gehad dat ik geen tijd had om ergens bij stil te staan. Wat tegenstrijdig voor een mindfulness en compassietrainer, zegt mijn innerlijke criticus, en dat riep weer schaamte op. Dit kan en mag ik niemand laten zien, want dan zien ze hoe ik werkelijk ben…weer zo’n oude negatieve gedachte.
Een stuk oud-zeer wat nu dus weer opkwam. Het voelde zwaar, donker en moeilijk te hanteren. Ik had geen zin om op te staan of naar bed te gaan. En overdag moest ik me bij een activiteit steeds ergens overheen zetten, ook als dat een leuke bezigheid was. Zoals een les Mindfulness geven of een coaching doen of naar een netwerkbijeenkomst gaan….. jaja, en zo zijn we allemaal mensen.
Nadat ik een tijdje met zelfcompassie bezig ben geweest en erover heb gesproken met een goede vriendin die precies weet waar ik het over heb, begon het weer te veranderen. Het leert me steeds weer wat, zei ze, het is ergens goed voor. En dat klopt, ik merk dat ook. En hoewel ik het verschrikkelijk vind als ik er middenin zit, besef ik dat ook wel. Na een tijdje. Als ik aan de gang ga met oefeningen uit de MSC zelfcompassietraining. Niet met denken, maar met voelen wat ik ervaar dus. Mijn schaamte onder ogen zien, en ermee naar buiten komen. Het besef dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.
Dát is het grote verschil met vroeger. Toen had ik geen idee wat er gebeurde of wat ik eraan kon doen. Ik vereenzelvigde me volledig met mijn –negatieve- gedachten, geloofde die zelfkritiek kritiekloos. En schaamde me, zonder te weten waarvoor. Voelde me waardeloos, onzichtbaar, lelijk en onbeduidend.
Het onder ogen zien en mezelf compassie geven voor het feit dat ik gewoon een mens ben, met al mijn fouten en mindere eigenschappen, helpt. En het verrast me steeds weer, want het oude vooroordeel dat ik vooral niet te soft voor mezelf mag zijn, leeft nog wel, al is het niet meer zo sterk. Dat is dan zo’n oud patroon, een gewoonte die ik vroeger heb opgedaan, en die heeft geleid tot die automatische –negatieve- gedachten….meer niet. Ik hoef er niks mee.. oh wat een heerlijk besef. Het schept lucht en ruimte, en geeft me weer veerkracht om door te gaan. Het laat me de zon niet alleen zien, maar ook weer waarderen.
Ik kom er weer uit, kan weer gaan genieten…
Het leven gaat niet over leuk, zeg ik al heel lang, maar wel over zijn met wat er is, vriendelijk, liefdevol en zonder mezelf te veroordelen. En daar leer ik dan weer van. Heerlijk!